Ondanks dat ik regelmatig momenten stilgestaan bij hetgeen ik doe, is dat uiteindelijk niet voldoende gebleken. Onlangs ben ik door het leven stilgezet!
Het lijkt soms alsof bij de één het leven toelacht en bij de ander de ene tegenslag na de ander heeft. Sommige mensen lijken altijd in balans te zijn, anderen lopen deze balans voortdurend te zoeken. Een ingewikkeld spel wat het “leven” heet.
Het leven (volgens de theorie van Erik Erikson (1902-1994)) kenmerkt zich uit het doorlopen van verschillende fasen; vertrouwen (0-1,5 jaar, autonomie (1,5-3 jaar), initiatief (3-6 jaar), competentie (6 jaar-pubertijd), identiteit (adolescentie), intimiteit (jongvolwassen), productiviteit (middelbare leeftijd), tevredenheid (ouderdom). Het lijkt wel of er tot een jaar of 25, wanneer de productiviteit ongeveer begint, een vat is gevuld waaruit de rest van het leven wordt getapt.
Vanaf een jaar of 25 beginnen de contouren van het leven zich te vormen en de lijn naar het ouder worden ingezet. Vanaf dat moment worden je kwaliteiten, studie en persoonlijke ontwikkeling ingezet om te komen tot wat heet het “echte” leven.
Diverse life-events komen en gaan; relaties, kinderen, banen en opdrachten, maar ook verlies, overlijden en teleurstellingen.
Deze life-events hebben het kenmerk dat ze tegen je aan duwen, je van richting veranderen. De wijze waarop je als persoon bent, hoe je bent gevormd, maakt of je hier wel of niet goed mee kan omgaan.
Terugkijkend heb ik persoonlijk een aantal grote life-events niet goed verwerkt. Dat wil zeggen, het gebeurde….. en door zonder er goed bij stilgestaan te hebben. Ik heb weinig momenten gehad en genomen waarop ik mijn leven overdacht, wat voelde ik, wie helpt me bij dat gevoel en wat ga ik nu doen. Waarom? Ik heb niet geleerd dat dit belangrijk is en mijn emoties te plaatsten en serieus te nemen.
Terugkijkend kan ik wel duiden waar een life-event mij een duw gegeven heeft, een beetje uit koers, maar niet erg; gewoon… doorgaan. Nu verschillende life-events verder was de haven niet meer in zicht en ben ik op de rotsen geklapt.
De les; neem tijd voor jezelf; een klooster, wandeltocht, een reis; doe iets waarin je zonder sociale media afzakt in je eigen gedachten; schrijf dingen op, je pijn, verdriet, plezier en genot. Zoek mensen op en bespreek het, niet alleen je partner, maar ook goede vrienden en/of je therapeut!
Sta eens stil voordat je stilgezet wordt.
(deze publicatie wordt in de loop van tijd nog verfijnd; tips zijn welkom)